Πως γέμισε ρολόγια ο κόσμος;

Βαράτε... αντέχω.

Έχω ξετρελαθεί με το κολάζ με τα υφάσματα. βλέπω σε ξένα μπλογκ υπέροχα πράγματα  όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα κανένα βιντεακι που να δείχνει τον τρόπο που τα φτιάχνουν. και μη νομίσετε ότι απλά παίρνεις υφάσματα και τα γαζώνεις, νομίζω είναι πολύ πιο περίπλοκο. αν καμιά από σας ανακαλύψει  κάτι που θα μπορέσει να με βοηθήσει στο να μάθω αυτή την τεχνική,θα το εκτιμούσα πάρα πολύ.

 Έτσι λοιπόν προσπαθώ μόνη μου, και μάλλον κάνω τη μια ... πατατιά μετά την άλλη.

Κορίτσια; βαράτε αντέχω.

Στην αρχή, είχε γίνει έτσι. μου παραφανηκε φορτωμένο όμως, και άρχισα να ξηλώνω...

Ράβε , κόλα, ξήλωνε... κατάντησε έτσι.  μήπως να το πάω κατευθείαν στον τενεκέ σκουπιδιών; τι λέτε;

Αυτό... πιο αξιοπρεπές μου φαίνεται. Μια κορνίζα  από τα σκουπίδια ήταν.

Μια... άλλη πρόταση για δώρο.

Τι δώρο να κάνεις σε έναν άντρα που έχει γενέθλια; που να μην κοστίσει και πολύ, να έχει και τη δική σου σφραγίδα; ντεκουπάζ φυσικά. τι άλλο;  ναι αλλά... τι να του κάνεις; θήκη για τα γυαλιά του; θα σε πάρει στο κυνήγι.
 κάδρο; χέστηκε για τη διακόσμηση του σπιτιού (οι περισσότεροι).
Μπιζού, δεν φοράνε οι άντρες για να του κάνεις μπιζουτιέρα  ( εδώ... θα σε κυνηγήσει με ντουφέκι)  Ασε... δεν το ρισκάρω.
Ας μη συζητήσω το γεγονός ότι έγινε μεγάλο πάρτι για αυτά τα γενέθλια. νοικιάστηκε μια μεγάλη αίθουσα, στολίστηκε σε μεξικάνικο στυλ, και ήταν καλεσμένοι πάνω από εκατό άνθρωποι. έγιναν διάφορα σόου, και χορευτικά.
 (εγώ πάντως... όταν πρώτα ο θεός,  την ημέρα που θα  κλείσω τα εξήντα... θα πάω να κρυφτώ κάπου όπου κανένας δεν θα μπορεί να με βρει.
Στο θέμα μας τώρα. βρήκα λοιπόν αυτή τη θήκη με μπύρες, (του τύπου του αρέσει πολύ η μπύρα) και σκέφτηκα... εδώ ήμαστε!
  βρήκα παλιές φωτογραφίες, των γονιών του που δεν είναι  πια στη ζωή, και στιγμές από τα παιδικά του χρόνια. τις εκτύπωσα σε ρυζόχαρτο, έκανα παλαίωση στο ξύλο, και έτοιμο το δώρο μου. νομίζω ότι το παράκανα με τη χρυσή πάστα, αλλά ήταν αργά πια για να το διορθώσω.


Αυτό, έγινε τον οκτώβρη, αλλά τώρα σας το δείχνω εδώ. το είχα ανεβάσει στο βάλε φαντασία τότε...